Հայաստանում ֆուտբոլի դանդաղ զարգացման 4 պատճառ

Ինչպես գիտենք Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան համագործակցում է ՖԻՖԱ-ի հետ և ունի ֆուտբոլի զարգացման բազմաթիվ ծրագրեր, այդ թվում նաև մանկապատանեկան ֆուտբոլի հետ կապված մի շարք նախագծեր: Սակայն, այս համագործակցությունը չի տալիս սպասված արդյունք: Ինչո՞ւ:

1. Երեխաները չունեն հավասար հնարավորություններ

   Եթե շրջենք Հայաստանի շրջաններով, ապա կհասկանանք, որ ֆուտբոլը միայն Երևանով չի սահմանափակվում: Պարզապես պետք են ֆինանսական ներդրումներ և ուշադրություն: Շատ թիմեր մարզվում են դպրոցների մարզադահլիճներում և, նույնիսկ, ասֆալտի վրա: Իսկ մինչ այդ Երևանի ֆուտբոլի ակադեմիայի խաղադաշտերն ազատ են միայն ցուցադրության համար:

2. Որոշ մարզիչների պրոֆեսիոնալ ոչ բավարար մակարդակը

   Մանկապատանեկան թիմերում կան մարզիչներ, որոնք ամեն գնով փորձում են հաղթել: Հիմա կասեք. «Ի՞նչ վատ բան կա, երբ մարդը փորձում է հաղթել»: Ես նույնպես կողմ եմ հաղթելուն, և, իհարկե, պետք է պատանիների մեջ սերմանել հաղթողի հոգեբանությունը: Սակայն, երբ այդ ցանկությունը վերածվում է մոլուցքի և այդ մարզիչը պարտվելու պատճառով իրեն ավելորդություններ է թույլ տալիս մրցավարների, իր խաղացողների և այլոց նկատմամբ, դա արդեն խոսում է նրա ոչ բավարար մարզչական մակարդակի մասին: Նախ պետք է սովորեցնել, թե ինչ է ֆուտբոլը, այնուհետև՝ մտածել հաղթանակների մասին: Իսկ սովորեցնելու համար, պետք է նախ ինքդ սովորես: Պետք չէ մոռանալ, որ նրանց անհրաժեշտ է առաջին հերթին դաստիարակել որպես լավ, կարգին մարդ, դրանից հետո մտածել ֆուտբոլի մասին: Չէ՞որ, նրանցից քչերն են հնարավորություն ստանալու շարունակել իրենց կարիերան ֆուտբոլային խաղադաշտում: Երեխաներն ընդօրինակում են մեծերին:

3. Անհատական մոտեցում

   Սա շատ կարևոր է ոչ միայն ֆուտբոլում, այլ ցանկացած ոլորտում՝ որտեղ երեխաներ կամ պատանիներ կան: Նրանց պետք է պատրաստել թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես: Պետք է յուրաքանչյուր սխալը նրան բացատրել և սովորեցնել ճիշտ: Դա պետք է լինի անհատապես, որպեսզի երեխան կարողանա ամբողջությամբ ընկալել և ուղղել իր սխալը: Շատ հաճախ այդ դիտողություններն անելիս մարզիչներն անցնում են խստության սահմանը և կոպտում երեխաներին ընկերների ներկայությամբ, ինչն անպայման վատ կազդի նրա հոգեբանության վրա: Իհարկե, խստությունը պարտադիր է, բայց երբեք չի կարելի սահմանն անցնել:

4. Ծնողների անուղղակի կապը դանդաղ կամ թերի աճին

   Հաճախ եմ ներկա լինում մանկապատանեկան թիմերի հանդիպումներին: Գրեթե բոլոր խաղերին էլ ծնողներ ներկա են: Շատ լավ է, երբ ծնողը հետաքրքրվում է իր երեխայի պարապմունքներով, բայց երբ սկսում է միջամտել մարզչի աշխատանքին՝ դա արդեն անթույլատրելի է: Հասկանալի է՝ ցանկացած ծնող ցանկանում է, որ իր երեխան լինի լավագույնը: Սակայն, հարգելի ծնող, շատ հաճախ ձեր արած սխալ հուշումներով դուք ոչ թե նպաստում եք երեխայի աճին, այլ ընդհակառակը, խոչընդոտում եք: Այստեղ կրկին պետք է անդրադառնալ մարզիչներին, որոնք չեն կարողանում իրենց խաղացողների ծնողներին հասկացնել, որ պետք չէ խառնվել:

Սրանք այն հարցերն են, որոնք պետք է մշտապես պահել ուշադրության կենտրոնում: